Afacan Torunum
Torunum 4 yaşının içinde… Akşam annesiyle başka bir konu üzerinde konuşurken, bir anda:
– Ben okula gitmek istiyorum anneciğim!
dedi. Annesi şaşkın:
– Seneye gideceksin canım…
diyebildi sadece. Bizim afacan hiç düşünmeden atıldı:
– Ama ben şimdi gitmek istiyorum!!!
Annesi şu an gidemeyeceğini söyleyince, torunum azıcık vazgeçer gibi oldu ve konuyu değiştirdi. Sakin bir şekilde:
– Okulda ne yapacağız anne?
diye sordu. Annesi de:
– Sabah kalkıp üzerini giyeceksin, güzelce kahvaltını yapacaksın. Anneannen seni okula bırakacak. Orda arkadaşların ve öğretmenin olacak. Öğretmenin sana resim yapmayı ve şarkı söylemeyi öğretecek. Arkadaşlarınla oyun oynayacaksın…
diyerek biraz detaylı bir şekilde anlattı. İkna olmuş olacak ki “Tamam” deyip konuyu kapattı. Ya da en azından biz öyle sandık 🙂
Ertesi gün, sabah saat 7…
Torunum yatak odama geldi:
– Anneanneciğim, kalk sabah oldu. Üzerimi giydir, ben okula gideceğim!
dedi.
– Oğlum, sen küçüksün. 5 yaşında gideceksin. Doğum gününü kutlayınca gideceksin.
dedim hafif uyku sersemi. Azıcık düşündü ve sonra atıldı yine:
– Hadi annanne! Mum yak üfleyim, öyle gideyim…
Tabii, ben bastım kahkahayı. Ne olduğunu anlayamadığı için, kucağıma alıp ikna ettim sonra.
