Asabiyet
İnsanlar neden bu kadar asabi oldular beni çok düşündürüyor…
Yokluk dersen eskiden daha fazlaymış. İletişim olsun, ulaşım olsun, eskiden daha zormuş ama belki insanlarda fazla özenti kıskançlık yokmuş veya daha azmış. Şimdi aile içinde bile kardeşler birbirini kıskanıyor, komşu komşuyu, arkadaş arkadaşı… Okulda, iş hayatında, ve benzeri yerlerde hep çekememezlik. Başarı gösteren insanları “Helal olsun, hakkıydı!” diye kutlayan insanlar çok az…
Çevremdeki insanlar olsun, basından izlediğim kadarıyla olsun, özellikle gençlik o kadar asabi ki “Burnundan kıl aldırmıyor” derler ya aynen öyle. İnsanları uyarmaya korkuyorum. En ufak şeyde ya silah çekiliyor ya dayak atılıyor. Bırak dışardaki insanları aile içinde insanlar sorunlarını konuşamaz hale geldi. En ufak şeyde bayanlar dayak yer veya hayatlarına mal olur. Konuşma özürlü olduk gitti. Evet büyük şehir, trafik, geçim sıkıntısı, doğal felaketti derken insanların sinirleri yıpranıyor ama bizim memlekette bir söz vardır “Ya bu deveyi güdeceksin ya da bu diyardan gideceksin.”. Gidemeyeceğine göre hayatı da kendine zehir etmemeye çalışacaksın. Derdin varsa ailenle, can dostlarınla paylaş rahatla. Derdini anlatmayan derman bulamaz diye boşa dememişler. Paylaşmak için psikoloğa gider oldu insanlar. Oysa dostlarla paylaşmak rahatlatırdı insanı eskiden. Annem babam “İçinize atmayın. Hiç olmadı evde biri varmış gibi konuşun veya yazarak rahatlayın!” derdi. “Konuşmayınca birikip ilerde önüne geçilmeyecek büyük volkanlar yaratır.” derdi.
Kimi geçim sıkıntısından kimi de her şeye sahip olmanın verdiği doyumsuzluktan mutsuz ve asabi… Tüm dileğim insanların birbirlerini sevmesi, sevmese bile saygı göstermesi. Daha henüz insanlık ölmedi diye düşünüyorum.
