Duyarsızlık
Torunumla yolda gidiyoruz. Orta yaşta bir bey karşıdan geliyor. Aramızdaki mesafe 7-8 adım kadarken yere tükürdü. Tabi torunum hemen “Anneanneciğim, amca neden yere tükürdü?” diye sordu.
Siz olsanız ne cevap verirsiniz, tabii ki gerçekte söylemek istediğimi söyleyemezdim. Sadece beyefendinin gözüne kızgınca bakarak, yüksek sesle, “Onun anneannesi yerlere tükürülmeyeceğini öğretmemiş canım.” dedim. Adam morardı mı derseniz morardı, bir daha yapar mı derseniz onu bilemem. Alışmış kudurmuştan beterdir derler. İnşallah yapmaz.
Bununla kalsak yine iyi… Parka gittik. Torunum kayıncaktan kayıyor. Sonra kızlı erkekli dört genç geldi ve parktaki kanepelere oturdular. Çekirdek paketini açtılar ve çekirdek yemeye başladılar. Yiyecekler elbette ama çekirdek kabuklarını yere atmaya başladılar. Gözümü ayırmadan onlara bakmaya başladım. Hatalarını anlarlar diye umuyordum ama nerde… O sırada torunum geldi: “Annanne, ablalar çekirdek kabuğunu yere atıyor, atılmaz değil mi annaneciğim” dedi. “Evet tatlım, atılmaz. Ablaların poşeti yokmuş, al bu poşeti ablaya götür ver.” diye çantamda devamlı bulundurduğum bir tane poşeti çıkarıp verdim. Torunum götürdü poşeti. “Abla al, kabuğu buna koy.” dedi torunum ama anlamadılar tabi. Bana dönüp baktılar. Ben de “Çekirdek kabukları yere atılmaz, poşete koyun diyor!” dedim. Teşekkür edip aldılar ama 2 dakika sonra parkı terk ettiler. Umarım torunumla ben bir ders vermişizdir gençlere…
