Yarış Arabası
Artık biliyorsunuz… Yine torunumdan bahsedeceğim çünkü 24 saatim onunla geçiyor. Babaannelerin ve anneannelerin kaderi, önce annelerini sonra yavrularını büyütmek. Gerçi ileri yaşta iyi oluyor, her ne kadar zor olsa da, bana gençlik aşısı gibi geldi torunum. Kendimi dinlemeye zamanım olmuyor. Torunumla çocukluğuma dönüyorum. Onunla uçak olup uçuyoruz, saklambaç oynuyoruz, ebecilik (elim sende) oynuyoruz, şoförcülük oynuyoruz, … Arkadaşım bana 50’sinden sonra torunların maskarası olduk demişti. Bazen oynarken ben bile kendi halime gülüyorum 🙂
Yine bir gün “Anneanneciğim araba yarışcılığı oynayalım mı?” dedi. “Olur tatlım!” dedim. Kendisinin direksiyon oyucağı var, onu aldı. Bana da “Sen de elini böyle yap” diye direksiyon tutar gibi gösterdi. “Tamam” dedim. “İki üç başla…” diye bağırdı ve koştu. Tabii ben de peşinden, koridorda koştuk. O salona girdi, ben salon kapısında durdum. “Niçin durdun anneanneciğim?” dedi. Ben de trafik kurallarını öğretmek amaçlı “Kırmızı ışık yandı.” dedim. Torunumdan gelen cevap “Ama anneanneciğim…” diyerek ellerini yanlara açtı, başını bir tarafa eğdi, gözlerini açarak “…yarış arabaları kırmızı ışıkta durmaz ki!” dedi. “Evet tatlım sen haklısın, ben unuttum. Hatırlattığın için teşekkür ederim, ben senden çok güzel şeyler öğreniyorum.” dedim, öptüm. Öğrenmenin yaşı yoktur diye boşa dememişler… 🙂
